Pieter 🩵

We lopen voor onze zoon Pieter 🩵

Op 18 december 2021 kregen wij de ergste woorden te horen die je als ouders kan horen: “Jongens, t’is niet goed, zijn hartje klopt niet meer.”
Op dat moment stort je hele wereld in.
We gingen naar de 20-weken echo, maar het moest eigenlijk even tussendoor. ‘s Middags nog een optreden van een van de kinderen, het kerstmenu behoefde nog enige afwerking, er moesten foto’s gemaakt worden voor de verkiezingen. Hand in hand liepen we naar binnen, grappend, we hadden hem immers drie dagen geleden nog gezien en vanmorgen was hij nog flink druk geweest in mijn buik. We maakten ons absoluut geen zorgen. Omdat hartproblemen aan beide kant van de familie een issue is, zouden we daar wel extra op laten onderzoeken, zeiden we nog tegen elkaar. Ja, zijn hartje, dat was het zeker, bleek later. Want die klopte niet meer…

Je kindje, waar je zo naar uit keek om te ontmoeten. Waar je al dromen over had. Een boskamertje zouden we maken. Maar ook ineens de dood, zo dichtbij, dichterbij komt het niet, want de dood is in je. Dan maken we ineens kennis met een wereld waarvan we het bestaan niet wisten, de wereld met ouders met ook een overleden baby’tje. We moeten de komende dagen keuzes maken, hoe gaan we hem opbaren, wat vertellen we de kinderen, wat doen we met de dienst en gaan we hem begraven of cremeren. Daar wil je niet over nadenken als je gaat bevallen van een klein mannetje. Een bevalling als elk andere bevalling die ik tot nog toe heb meegemaakt, maar dan oorverdovend stil. Maar eerst mag je nog een paar dagen bij mama blijven, warm in haar buik.

Op 21 december moest ik het zwaarste doen wat ik ooit had gedaan. Bevallen van jou. Bevallen van mijn mooie kindje, wetende dat je oorverdovend stil zal zijn. Papa was er natuurlijk ook bij, zoals in alles, doen we ook dit samen.

Na overleg in het ziekenhuis ‘s morgens geven ze mama weeënopwekker en om 16:35 uur word jij geboren. Je bent prachtig lieve man. Echt prachtig. Helemaal af, compleet, alles erop en eraan. 20 centimeter groot, 200 gram zwaar. Ja je had alleen maar hoeven groeien.

Papa en mama nemen jou mee naar huis, daarvoor leggen we je in een bak met koud water zodat je zo mooi blijft als dat je nu bent.
Thuisgekomen zijn ook jouw broers en zus er. En ook opa, oma en ome Engelbert en tante Margreet willen je graag bewonderen. Net als bij je grote zus is die lieve Marije er om voor mama en papa te zorgen. Wat zijn we verdrietig, maar ook zo vreselijk trots op jou. Daarom hebben we aan onze lieve vriendin Rianne gevraagd foto’s te maken van jou. En ze heeft echt prachtige foto’s gemaakt. En net als de rest sta jij te pronken in de woonkamer naast je broers en zus.

Op 27 december word jij gecremeerd en eren we jou met een prachtige dienst, met de mooiste liedjes en de mooiste woorden. Jij staat vanaf nu altijd dichtbij ons, midden in het gezin waar jij hoort lieve Pieter. 

We houden van jou. 

Liefs,

Papa, mama, Laurens, Finley, Juliette en Valentijn